Հայաստանում կա ոլորտ, որտեղ ջրի համար մարդիկ պարտավոր են վճարել, կա նաեւ ոլորտ, որտեղ ջուրն անվճար է։ Դրանք գյուղատնտեսության եւ էներգետիկայի ոլորտներն են, գրում է «ԷկոԼուրը»: Հողագործների համար ջուրը գին ունի, 1 խմ ոռոգման ջուրն արժե 11 դրամ։ Մեկ հեկտար հողատարածքի ոռոգման համար անհրաժեշտ է 9-11 հազար խմ ջուր, ինչը համարժեք է 99000-121 հազար դրամի։ Չնայած պետական պաշտոնյաները պնդում են, որ ջրի գինը պետք է շատ ավելի բարձր լիներ, սակայն պետությունը սուբսիդավորել է,թեթեւացնելու գյուղացու հոգսը, միեւնույնն է, գյուղացին այդ գումարն էլ է դժվարությամբ վճարում, հաճախ նույնիսկ չի էլ վճարում՝ անմշակ թողնելով հողը։
Օրերս ԷկոԼուրի հարցին, թե ինչո՞ւ պետք է գյուղացին վճարի ջրի համար, երբ գետն անցնում է նրա տան կողքով, ՀՀ Ջրային տնտեսության պետական կոմիտեի ԾԻԳ-ի տնօրեն Ադիբեկ Ղազարյանը պատասխանեց. «Մեր բոլոր ռեսուրսները, այդ թվում եւ ջուրը հանրային հարստություն են, ինչ-որ մեկի հարստություն չէ, որ մեկի տանը մոտ լինի՝ ձրի օգտագործի:… Պետք է վճարեն..»։
Այս պարագայում հարց է առաջանում՝ ինչու պետությունը ջրի գին չի սահմանել մեծ ու փոքր ՀԷԿ-երի համար, ինչու է այս դեպքում հանրային հարստությունը՝ ջուրը, ձրի, երբ հսկայական տարածքներում ՀԷԿ-երը խողովակի մեջ են վերցնում գետերի ջրերը՝ գետերը եւ մարդկանց թողնելով առանց ջուր։ Ընդ որում, այս ոլորտում ՀՀ կառավարության 2011թ. հունիսի 30-ի թիվ 927-ն որոշմամբ, ՀԷԿ-երի շահագործման ժամանակ բնապահպանական թողքի արժեքը որոշելիս, որպես հիմք է ընդունվում տարվա սեզոնային ժամանակաշրջանում առավել նվազագույն ելքեր ունեցող 10 իրար հաջորդող օրերի միջին ելքը։ Սա նշանակում է, որ եթե գետը չորացել է եւ 10 օրվա ընթացքում նրանում արձանագրվել է զրոյական ջրհոսք, ապա դա կարելի է ընդունել որպես բնապահպանական թողք:
Ստացվում է, որ մի դեպքում պետությունն աղքատ գյուղացուն պարտադրում է վճարել ջրի դիմաց, մյուս դեպքում ձրի նվիրում ջուրը ֆինանսներ եւ ազդեցություն ունեցող նեղ շրջանակի մարդկանց, ովքեր անվճար օգտագործում են հանրային հարստությունը։
