Հայաստանում շուրջ կես միլիոն՝ 459 հազար աշխատանքային կենսաթոշակառու ունենք: Դա բնակչության մշտական թվի ավելի քան 15.2%-ն է: Ընդհանուր առմամբ, այդ ցուցանիշը մեծ չէ:
Սակայն հարկ է ուշադրություն դարձնել մի էական փաստի. զբաղվածները, որոնց թվով կենսաթոշակային հիմնադրամ վճարումներ են կատարվում, ավելի քիչ են, քան թոշակառուները: Բացի այդ, մեզ մոտ բավական ցածր աշխատավարձեր են: Այս երկու գործոններն էլ նախանշում են կենսաթոշակի զուտ խորհրդանշական չափը: Իհարկե՝ ոչ բոլոր կատեգորիաների դեպքում: Բացառություններ լինում են:
Օրինակ՝ նախօրեին մեր խորհրդարանը երկրորդ ընթերցմամբ ընդունեց երկրի նախկին նախագահների կենսաթոշակների փոփոխության մասին օրինագիծը: Փոփոխությունը, իհարկե, բարձրացման մասին է՝ գործող նախագահի աշխատավարձի 70%-ի չափով, այսինքն՝ մինչեւ 924 հազար դրամ: Ամսական, ոչ թե տարեկան: Դա Հայաստանի անցյալ տարվա միջին կենսաթոշակի չափը գերազանցում է գրեթե 26 անգամ: Այնպես որ՝ այս դեպքում «միայն թոշակով» ապրել կարելի է:
Այս տարի «ամենաաղքատ» խմբի կենսաթոշակներն ու նպաստները կազմել են ընտանեկան բյուջեի գրեթե կեսը՝ 49.8%-ը: Իսկ ահա պայմանականորեն հարուստ խմբում այդ մասնաբաժինը մի քանի անգամ պակաս է եղել 8.4%: Սակայն, որքան էլ «հակասական» է, ամենամեծ թոշակը ստանում են «ամենից հարուստները». 2.6 անգամ ավելի, քան «ամենից աղքատները»:
Հայտնի է, որ մեր նվազագույն սպառողական զամբյուղը չափազանց ցածր արժեք ունի եւ բացարձակ չի արտացոլում կյանքի իրական արժեքը: Բայց նույնիսկ այդ տարբերակում, միջին աշխատանքային կենսաթոշակը չի հասնում այդ մակարդակին, ինչը երեւում է ներքեւում ներկայացված աղյուսակում: Եթե համեմատենք՝ որպես հիմք ընդունելով մեծահասակների համար «զամբյուղի» արժեքը, ապա հարաբերակցությունն ավելի կվատանա:
