«Ամեն օր միտքս փոխում եմ․ մի օր ասում եմ՝ դիպուկահար դառնամ, մի օր՝ զինվորական բժշկուհի․ չգիտեմ՝ երկուսից որ մեկը դառնամ...»:
Պատերազմը փոխել է 9-ամյա Աստղիկի երազանքները։ Ապրիլյան պատերազմում հորը կորցնելուց հետո ապագայի նրա բոլոր ծրագրերն այժմ մանկական միամիտ հավատով սնվող՝ հորը վերադարձնելու ցանկությամբ են մղված։
«Դառնամ դիպուկահար, որ բոլոր թուրքերին սպանեմ,– բացատրում է Աստղիկը, ու էլի երկմտում,– թե՞ զինվորական բժիշկ դառնամ, որ վիրավոր զինվորներին բուժեմ․․․ Համ էլ լավ ա, եթե պապաս էդ ժամանակ ծառայեր, վիրավոր լիներ, ես իրեն էլ կբուժեի»,- անցյալը փոխել կարողանալու մտքից աղջկա աչքերում անսովոր կայծ է հայտնվում, ձայնը հուզմունքից երերում է։
Հաշված վայրկյանների ընթացքում Աստղիկի մանկական երեւակայության մեջ հայրն առողջանում է, վերակենդանանում ու տուն վերադառնում։ Դրանից հետո աղջկա բոլոր նախադասություններում հայրը ողջ է, խաղում է, խոսում իր հետ, օգնում դասերը պատրաստել, ինչպես այն անգամ, երբ միասին հայրենիքի մասին շարադրություն էին գրում։ Աստղիկն այդ շարադրության համար «10 կեցցես» էր ստացել։
«Իմ հայրենիքը իմ մեծ ընտանիքն է։ Ես շատ եմ սիրում իմ հայրենիքը։ Այն ինձ համար սուրբ է, ինչպես իմ մայրիկը։ Դրա համար էլ միշտ ասում ենք՝ մեր մայր հայրենիքը։ Ես ունեմ հզոր հայրենիք, նա հզոր է մեր բանակով, քանի որ մեր հայրենիքը սկսվում է պետական սահմանից, ու այդ սահմանի անդորրը պաշտպանում է հայ զինվորը։ Հայ զինվորն է գծում հայրենիքի սահմանները»,- կարդում է Աստղիկն ու խոստովանում՝ մեծ մասը հայրիկի մտքերն են։
Հիմա, երբ արդեն մտովի վերակենդանացրել է հորը, հանգիստ պատմում է իր մանկական առօրյայի, ընկերների, խաղերի մասին։ Դրանք էլ հոր ներկայությունը մշտապես զգալու միջոց են։
«Ասում ենք՝ հավսար, զգաստ, քայլով մարշ, վազքով մարշ, կանգ առ...»,– աշխուժանում է Աստղիկն ու խոսելիս մերթընդմերթ նայում սենյակով մեկ լուսանկարներից ժպտացող հորը։
Աստղիկի հետագա պատմություններում էլ հայրը ողջ ու առողջ է, ինքը՝ հոր ձեռքը բռնած, գնացել է նրա զորամաս, հետո՝ դիրքեր։ Հոր ծառայության մասին պատմելիս դեմքին հպարտություն է հայտնվում, հիշում է նրան՝ զինվորական հագուստով, ինչը երեւի սթափեցնում է աղջկան, դեմքը հետզհետե մռայլվում է, մի քիչ դադարից հետո տխուր ձայնով շարունակում է․ «Էնքան եմ փոշմանել, որ էնտեղ չեմ եղել, թե չէ թուրքերին ցույց կտայի, թե ինչ հզոր եմ․․․»։
Աստղիկը ապրիլի 1-ի՝ լույս 2-ի գիշերը զոհված գյումրեցի փոխգնդապետ Ալեքսան Առաքելյանի ավագ դուստրն է։ 33-ամյա փոխգնդապետն արդեն 10 տարի բնակվում էր Արցախում կնոջ եւ երկու երեխաների հետ: Դեպքից ընդամենը մեկ ամիս առաջ զեկուցագիր էր գրել, որ իրեն տանեն իր սիրելի Ջրակնի (Ջեբրայիլ) դիրքեր: Ալեքսանին վերջին անգամ տեսել, հետը խոսել է կինը: Երբ զանգահարել, կանչել են, դուրս գալիս կնոջն ասել է՝ գնամ, տեսնեմ՝ քանի երեխու կյանք կարող եմ փրկել։ 33-ամյա փոխգնդապետին հակառակորդը «Մառոզ Ալիկ» անունով գիտեր: Նա մինչեւ վերջ կռիվ է տվել՝ մեկ քայլ անգամ հետ չգնալով:
Ալեքսան Առաքելյանի մարմինն ընտանիքին են հանձնել ապրիլի 10-ին:
