Վերջին մեկ շաբաթը Հայաստանում ամենաքննարկվող թեմաներից էին Հայաստանի ազգային հավաքականի խաղերը: Հոկտեմբերի 8-ին ազգային հավաքականը տանը կրեց իր ամենախոշոր հաշվով պարտությունը, իսկ երեք օր անց էլ Վարշավայում պարտվեց լեհերին: Արդյունքում ԱԱ 2018-ի ընտրական փուլի առաջին երեք խաղերը հավաքականը տանուլ տվեց: Մինչ այդ Հայաստանի հավաքականն օգոստոսի 31-ին պարտվել էր չեխերի հետ ընկերական խաղում (3:0):
Հայաստանի ազգային հավաքականի գլխավոր մարզիչ Վարուժան Սուիքասյանը լրագրողների հարցերին, թե չի՞ պատրաստվում արդյոք հրաժարական տալ, ասաց, որ կաներ դա, բայց այնքան տղամարդկություն ունի, որ թիմին այս վիճակում չի թողնի: Հետո էլ մեղադրեց լրագրողներին, հավաքականի ֆուտբոլիստների վնասվածքների մեջ:
Պարզ էր, որ այս իրավիճակում նա իր պաշտոնին արդեն մնալ չէր կարող: Թե ինչու, ես արդեն անդրադարձել էի նախկին հոդվածներում: Այժմ հավաքականը պետք է ունենա նոր մարզիչ: Նոյեմբերին մեզ սպասում է տնային խաղ Մոնտենեգրոյի հետ: Իսկ այստեղ արդեն հարց է, կնշանակեն եւս մեկ մասնագետի, ով, ինչպես եւ նախորդ մարզիչները, նշանակման պահից կհիասթափեցնի երկրպագուներին, թե կբերեն ուժեղ մասնագետի եւ կթողեն, որ նա ինքնուրույն աշխատի: Շեշտը ինքնուրույն բառի վրա է:
Սակայն մարզչի փոփոխմամբ այս պահին մեծ առաջխաղացում դժվար թե լինի: Նայելով հայկական ֆուտբոլի ներկայիս վիճակին՝ թե հավաքականների խաղերը, թե ակումբային ֆուտբոլը, պարզ է մի բան. հայկական ֆուտբոլը կարիք ունի մեծ ու շուտափույթ փոփոխությունների: Նոր մասնագետների, թարմ ուժերի…հակառակ դեպքում այս տխուր պատկերը գնալով կվատանա: Իսկ նոր եկող մարզիչը պետք է հասկանա, որ իր ուսերին մեծ բեռ է դրվելու ու նա պետք է փորձի ամոքել երկրպագուների կոտրված սրտերը…
Վերա Մարտիրոսյան
