Ֆրանսահայ Ժան Յորգին իրեն ավելի շատ հայ է զգում, չնայած հունական արմատներ ունի։ Ժան Յորգիի մայրը հայուհի է, հայրը՝ հույն։ Արցունքն աչքերին նա հիշում է իր նախապապին ու նախատատին, Թորոսին ու Մարիամին, որոնք 1919-ին ստիպված են եղել փախչել Դեր Զորի անապատով մինչեւ Երուսաղեմ։ «Հետո նրանք վերադրաձել են, որպեսզի ապրեն իրենց հայրենի հողի վրա, Ալեքսանդրետի գավառում։ Բայց 1939-ին նրանք նորից լքել են իրենց երկիրը, մեկնել են Թուրքիա, իսկ հետո՝ Լիբանան։ Ու ես, նրանց նախաթոռը, 1976-ին Ֆրանսիա եմ տեղափոխվել»,- պատմում է Ժան Յորգին։
Երբ մահացել է պապը, շարունակում է Ժան Յորգին, տատիկն աշխատում էր հույն բժիշկի մոտ՝ Իսկենդերուն (Ալեքսանդրետ – խմբ) քաղաքում։ «Նա իր ազգականներից մեկին, որի կինը մահացել էր ու որը երկու զավակ ուներ, խորհուրդ է տվել ամուսնանալ տատիկիս հետ ու ընտանիք կազմել։ Եվ տատիկս, որի անունը Հայկուհի էր, ամուսնացել է իմ հույն պապիկի հետ։ Նրանք երկու երեխա են ունեցել։ Ավագը՝ Ալեքսանդրը, հայրս, նույնպես հայուհու հետ է ամուսնացել։ Իմ մայրիկի՝ Հռիփսիմե Գասպարյանի հետ։ Ես ինձ ավելի շատ հայ եմ զգում, չնայած հունական արմատներիս ։ Ու հիմա ես եկել եմ Հայաստան՝ իմ հարգանքի տուրքը մատուցելու Ցեղասպանության ժամանակ զոհված հայերի հի՛շատակին»,- հավելում է Ժան Յորգին
