Ստեփանակերտցի 50-ամյա Լիանա Ղազարյանը հրաժարվում է ապաստարան գնալ։ Տիկին Լիանայի առօրյան պատերազմի առաջին օրից սկսած չի փոխվել, առավոտյան աշխատանքի է գնում ռեստորան, հետո տուն գալիս, կենցաղային գործերն անում ու անընդմեջ Աստծուն խնդրում, որ խաղաղություն լինի։
«Ապաստարանն ինձ չի վերաբերում, ես տուն ունեմ, մնալու եմ էստեղ, դուրս չեմ գալու։ Տանս մեջ պաստելս բացում են, փափուկ յորղան դոշակումս քնում եմ։ Ղաշանգ պիժամաս հագնում եմ ու պառկում, ինչ կլինի՝ կլինի։ Մարդ պիտի սրտում վախ չգցի, էն մարդն, ով մի քիչ էլ վախ է գցում, սաղ կյանքը վախկոտ ա լինելու»,- NEWS.am-ի հետ զրույցում պատմում է նա։
Տիկին Լիանայի որդիներից մեկն արտերկրում է, բայց ուզում է հետ գալ, որ առաջնագիծ գնա, մյուս որդին էլ մորից գաղտնի կամավոր գնացել էր պատերազմ, սակայն առայժմ հետ են ուղարկել։
«Խաբել էր, թե գնում եմ ընկերոջս տեսնեմ ու հետ գամ։ Զանգել էր, թե ֆորմա եմ ստացել, չեմ գալիս։ Ինձ խաբել էր, ես էլ իրեն եմ խաբելու, ասելու եմ՝ գնում եմ աշխատանքի ու գնամ մեր տղերքի մոտ»,- ասում է տիկին Լիանան։
Երկու զավակների մայրը տանը հրացան ունի, որից նաև օգտվել գիտի։ Ասում է, որ եթե թողնող լինի, մարդու վրա էլ կկրակի։
«Աչքս ուտում է, որ ես վերցնեմ ու գնամ, պրոստո շատ մարդիկ են ինձ խնդրել, դրա համար հիմա կանգնում եմ, ճարս կտրած գնացել եմ աշխատանքի»,- նշում է Ստեփանակերտցի Լիանա Ղազարյանը։
