«Մեր երկրում ազգային ինքնության եզակի տեսակ է ձեւավորվել՝ Gente Armenus, Natione Polonus (լատիներենից թարգմանաբար՝ «ազգը՝ հայ, ազգությունը՝ լեհ»)…
Չափազանց շատ է փոշոտվել այդ հիշողությունը: Նոր դար է սկսվել, եւ սպիացող վերքերից նորից արյուն է հոսում: Հետապնդում են Մերձավոր Արեւելքի քրիստոնյաներին...
Դրանց ընդհանրությունը երիտթուրքերի եւ Ուկրաինական ապստամբական բանակի ազգայնականների բարբարոսությունն է, ինչպես նաեւ պատմական ծանր հիշողությունն ու ժխտումը…
«Հարկավոր է ընտրել. գնալ Երեւան եւ հիշատակել Հայոց ցեղասպանության զոհերին, թե՞ Ստամբուլ՝ դահիճներին բավարարելու համար…
Խուսափելով ցեղասպանություն բառից՝ մենք կորցնում ենք ժամանակակից ցեղասպանությունների հարցում մեր բարոյական հեղինակությունը...