Հայաստանում խորհրդարանական ընտրությունների հիմնական արդյունքն այն է, որ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը պահպանի իշխանությունը: «Կոմերսանտ»-ի թղթակից Մաքսիմ Յուսինը մտորում է այն մասին, թե դա ինչ հետեւանքներ կարող է ունենալ երկրի, տարածաշրջանի եւ ռուս-հայկական հարաբերությունների համար:
Հայաստանում անցկացված ընտրությունների արդյունքները, որոնք ավարտվեցին վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի եւ նրա «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության անվերապահ հաղթանակով, Մոսկվայում անակնկալի բերեցին շատերին: Չէ որ այդ մարդիկ առաջնորդվում էին կեղծ վարկանիշներով եւ կեղծ-հարցումներով, որոնք հաջողություն էին կանխատեսում նախկին նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի կողմնակիցներին: Հիմա պարզ է, թե որն է այդ հարցումների գինը. փաստացի դա նախընտրական արշավի մի մասն էր, իսկ սոցիոլոգների քողի տակ աշխատում էին փիառի մասնագետներ՝ անճանաչելիորեն աղավաղելով իրական պատկերը:
Թվում է՝ Հայաստանում իրավիճակի վերաբերյալ մեր շատ հայրենակիցների տեսակետը նույնպես խիստ աղավաղված է: Ինչպիսի՞ն էր պատկերն կողքից դիտորդի համար, ով ներգրավված չէ ներքին հայկական գործերում: Փաշինյանը լուզեր քաղաքական գործիչ է, հայերի պատմության մեջ ամենանվաստացուցիչ եւ ցնցող պարտություններից մեկի մեղավորն ու խորհրդանիշը: Հենց ցնցող՝ այն հաղթարշավի, ազգային ոգու վերելքի ֆոնին, որը կար 1990-ականներին Ադրբեջանի հետ նախորդ պատերազմում Հայաստանի հաղթանակից հետո: Եվ ահա այսպիսի ջախջախում բառացիորեն բոլոր հոդվածներով, առանց շանսերի: Եվ դրա համար պատասխան տրամաբանորեն պետք է տա այն առաջնորդը, որը պատերազմի նախօրեին անպատասխանատու եւ անխոհեմ քաղաքականություն էր վարում՝ միեւնույն ժամանակ սադրելով Բաքվին եւ մարտահրավեր նետելով Մոսկվային՝ միակ հավանական դաշնակիցին, որն ընդունակ է կանխել հակամարտությունը սաղմնային փուլում: Փաշինյանն ամեն ինչ արեց, որպեսզի Կրեմլը նման ցանկություն չունենա, եւ ահա աղետալի արդյունքը: Բայց պարադոքսն այն է, որ, ինչպես պարզվեց, Հայաստանի ներսից իրավիճակն այլ է: Այդ մարդիկ մեղադրվում են կոռուպցիայի, բռնապետական վարքի մեջ, որից հասարակությունը հոգնել է: Հայկական ընդդիմության հետ կապված խնդիրն այն է, որ Փաշինյանի դեմ պայքարելիս այն չկարողացավ նոր դեմքեր գտնել: Նրանք, ովքեր ընտրությունների ժամանակ դրա խորհրդանիշներն էին, հասարակությանը պետք չեն: Դրա համար նույնիսկ Փաշինյանը չարիքներից փոքրագույնն է: Հայերը պատրաստ են ներել նրան ինչպես պարտության, այնպես էլ նվաստացման համար: Եվ սա ժողովրդի ընտրությունն է, որքան էլ այն կողքից անտրամաբանական, ծիծաղելի, մազոխիստական թվա: Երկրի հարեւանները, ինչպես դրա գործընկերները, այնպես էլ թշնամիները, ստիպված կլինեն հաշվի նստել այդ ընտրության հետ: Իսկ հայ ժողովրդին կարելի է մեկ բան խորհուրդ տալ՝ հնարավորինս շուտ ազատվել պատրանքներից: Նվաստացումը, զիջումները, փոխզիջումները չեն վերջանա: Գուցե դրանք դեռ նոր են սկսվում. դա է այն բոլոր պետությունների եւ ժողովուրդների բախտը, ովքեր պարտվել են պատերազմում: Ոչ բացառություններ, ոչ հրաշքներ չեն լինում:
Վաղ թե ուշ, Բաքուն ստիպված կլինի զիջումների գնալ ինչպես սահմանային հարցերում, այնպես էլ տրանսպորտային միջանցքի մասով, որը պետք է անցնի Հայաստանով՝ Նախիջեւանը կապելով մնացած Ադրբեջանի հետ: Դրանք հենց այն զիջումներն են, որոնց Փաշինյանը համաձայնեց ռազմական գործողությունների դադարեցման մասին պայմանագրեր կնքելիս: Տհաճ է, զզվելի, նվաստացուցիչ, բայց այդ դրույթներին պետք է հետեւել: Եվ հենց դրա համար էր, թերեւս, առանց գիտակցելու, քվեարկեցին մարդիկ, ովքեր Փաշինյանին հաղթանակ պարգեւեցին ընտրություններում:
