Հայերը, հրեաները, տուտսիներն ու բոսնիացիները չեն կարող միայնակ մնալ իրենց ցավի հետ, քանի որ դա ամբողջ մարդկության ցավն է: Հուլիսի 8-ին Ցեղասպանագետների միջազգային ասոցիացիայի՝ «20-րդ դարի ցեղասպանությունների համեմատական վերլուծություն» խորագրով երեւանյան 12-րդ միջազգային համաժողովի բացմանն այս մասին հայտարարեց Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտի տնօրեն Հայկ Դեմոյանը:
Նրա խոսքով, 2015 թվականին Երեւանում գիտաժողովի բացումը խորհրդանշական է: «Այս տարի աշխարհի տարբեր երկրներում Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի հիշատակումները բոլորին ստիպեցին ոչ միայն հետ հայացք նետել մեզ հետ տեղի ունեցած ողբերգությանը, այլեւ եւս մեկ անգամ հիշել Առաջին եւ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմների սարսափները»,- ընդգծեց Հայկ Դեմոյանը:
Նա նշեց, որ ցեղասպանագետների հանրությունը հավաքվել է Երեւանում եւ մի քանի օրվա ընթացքում քննարկելու է մարդկության համար չարիք դարձած հարցը, որի անունը «ցեղասպանություն» է: «Մինչեւ հիմա մենք դատապարտված ենք ապրել ցեղասպանությունների դարում՝ դրանք կանխելու արդյունավետ միջոցներ չունենալով: Այսօր աշխարհի տարբեր անկյուններում տարածված բռնությունն ու ահաբեկչությունը, տարբեր երկրների ղեկավարության ագրեսիվ հռետորաբանությունն այն ազդակներն են, որոնք չպետք է անտեսել»,- նշել է Դեմոյանը:
Ցեղասպանությունը, ըստ նրա, պատմական հասկացություն չէ, ցեղասպանությունը չի սահմանափակվում եւ չի բաժանվում տարածքների եւ ժամանակի: «Ստիպված եմ ասել, որ նրանք, ովքեր որպես մասնագիտություն ցեղասպանագիտությունն են ընտրել, ճակատագրական որոշում են կայացրել: Դա նշանակում է ապրել հազարավոր մարդկանց ցավով եւ ողբերգությամբ, մտովի կիսել նրանց ցավը»,- հավելեց Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտի տնօրենը:
