Ընդդիմությունը պետք է իշխանության իր սեփական մարմինները ստեղծի Հայաստանում: Այս մասին մարտի 1-ին լրագրողների հետ հանդիպմանն ասաց Հայաստանի խորհրդարանի նախկին փոխխոսնակ, «Ռոդինա» կուսակցության խորհրդի անդամ Արա Սահակյանը:
Ըստ նրա` ժողովուրդը պետք է հետեւի Հայրենիքի փրկության շարժման մեջ համախմբված ուժերին: Նա համոզմունք հայտնեց, որ ինչպես ընդդիմությունը, այնպես էլ բանակը գիտեն ավելին, քան հասարակությունը, բանակը ավելին գիտի, քան ասել է մինչ հիմա:
Սահակյանը նշեց, որ խորհրդարանական մեծամասնությունը, ըստ էության, գործադուլ է հայտարարել, չի կատարում իր գործառույթները, եւ այս պայմաններում ընդդիմությունը կարող է ուղիղ կապի մեջ մտնել ժողովրդի հետ: «Քաղաքական ճգնաժամը երկրում իշխանությունների անգրագետ գործողությունների եւ հայտարարությունների արդյունք է` ճիշտ այնպես, ինչպես նրանք Գլխավոր շտաբի հայտարարությունը «հեղաշրջում» անվանեցին եւ վկայակոչեցին Սահմանադրության 14-րդ հոդվածը, որն արգելում է բանակին քաղաքականությամբ զբաղվել: Քաղաքական չեզոքությունը ցանկացած ճամբարի (իշխանության կամ ընդդիմության) չմիանալն է, որն էլ անում է բանակը: Այն քաղաքական ժողովներ չի կազմակերլում, կուսակցություններ չի ստեղծում, չի մասնակցում քաղաքական կազմակերպությունների աշխատանքներին, ուստի բանակին չի կարելի մեղադրել քաղաքականությամբ զբաղվելու մեջ: Ընդդիմության փողոցային ակտիվությունը հասկանալի է, բայց ի՞նչ են անում իշխանությունները փողոցում: Նա պետք է աշխատանքով զբաղվի»,- շեշտեց ԱԺ նախկին փոխխոսնակը:
Նրա կարծիքով` Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը վաղուց պետք է կառավարության եւ Անվտանգության խորհրդի նիստ հրավիրեր, վաղուց պետք է խորհրդարանական նստաշրջան գումարվեր ճգնաժամի կապակցությամբ, սակայն այդ ամենը չարվեց: «Ինչո՞ւ էին այդ դեպքում այս բոլոր մարմինները ստեղծվել 30 տարի առաջ: Ինձ զարմացնում է այն մարդկանց պահվածքը, ովքեր 90-ականներին կանգնած էին պետության ստեղծման ակունքներում: Նրանք լռում են` այդպիսով հանցագործության հանցակիցներ դառնալով: Մի՞թե կոռուպցիայի դեմ պայքարի դատարկ կարգախոսն ավելի թանկ է, քան Հայրենիքը: Չէ որ դա պետության երկրորդական խնդիրն է. առաջնայինը քաղաքացիների անվտանգությունն է»,- պարզաբանեց նա:
Սահակյանը հավելեց, որ իշխանությունները հանձնեցին արյունով նվաճված տարածքները եւ մոռացան Ղարաբաղի մասին, այն բեռ էր նրանց համար, իսկ այժմ այդ նույն բեռը Հայաստանն է նրանց համար:
