Հին գլադիատորական մարտերի գրավչությունը, որը վառ կերպով ներկայացված է ֆիլմերում և հեռուստատեսային շոուներում, գրավում է հանդիսատեսին իր արյունոտ դրամայով և բարձր խաղադրույքներով: Սակայն, այս պատմական տեսարանների հետևում գտնվող իրականությունը հաճախ սխալ է ընկալվում, գրում է Big Think-ը:
Ի տարբերություն ֆիլմերում ցուցադրվածի, գլադիատորների մենամարտերը հազվադեպ էին մահով ավարտվում. երկուսը մտնում էին ասպարեզ, սակայն միայն մեկն էր դուրս գալիս: Դրանք ավելի շուտ ցուցադրում էին այն, ինչ հռոմեացիներն անվանում էին virtus, այսինքն՝ ֆիզիկական և հոգեբանական տոկունություն, ինչպես նաև ռազմական վարպետություն։ Դրանք միայն հազվադեպ, կամ պատահաբար են ավարտվել մահով, հաղորդում է Focus-ը։
Երկրորդ՝ գլադիատորները թանկարժեք էին։ Յուրաքանչյուր գլադիատոր ամիսներ շարունակ վերապատրաստվել է բժիշկների մոտ: Նրանք ստացել են լավագույն բժշկական օգնությունը ժամանակի լավագույն բժիշկներից։
Զարմանալիորեն, հանդիսատեսը փափագում էր տաղանդի և տոկունության դրսևորումների՝ գերադասելով վարպետորեն անցկացվող մարտը արագ մահվանը: Գլադիատորները մարզված մարդիկ էին, ոչ թե միանգամյա օգտագործման զոհեր:
Հետաքրքիր է, որ բռնցքամարտը, որը մինչև ուշագնացության աստիճանի մարտեր է ենթադրում և ըմբշամարտը, իր խեղդող տեխնիկայով, ավելի շատ մարդկանց մահվան պատճառ են եղել, քան զենքով մարտերը:
Գլադիատորական մարտերը միապաղաղ գործ չէին։ Ժամանակակից խառը մենամարտերի նման, մարտական ոճերի բազմազան տեսականի կար՝ մոտավորապես 20-ից 30: Գլադիատորներն ընտրում էին իրենց մարտական ոճը՝ ելնելով իրենց կազմվածքից, աթլետիզմից և մարզիչների խորհուրդներից:
Կոլիզեյն իսկապես ավելի շատ նման էր բռնցքամարտի ռինգի, քան մարտի դաշտի: Ինչպես պատմության գրեթե բոլոր մարզաձևերը, գլադիատորական մարտերը նույնպես ունեին իրենց կանոնները:
Ֆիզիկական սահմանափակումների պատճառով այս մենամարտերը տեղի են ունեցել ռաունդներով։ Եթե նայեք ժամանակակից սպորտին, ապա չկա ֆիզիկական պայքարի մի ձև, որը ռաունդներ չունենա: Եվ պարզ պատասխանն այն է, որ մենք ֆիզիկապես անկարող ենք պահպանել անաէրոբ ինտենսիվության մակարդակը մի քանի րոպեից ավելի:
Բացի այդ, յուրաքանչյուր մենամարտում երկու դատավոր կար, որոնք հետևում էին մենամարտի ընթացքին, նախազգուշացումներ էին անում և վերահսկում արդար խաղը: Այս կանոնները կոչված էին անվտանգության և արդարության որոշակի մակարդակ երաշխավորել առանց այն էլ լարված տեսարանի ժամանակ:
