Չնայած Ապրիլյան պատերազմին, Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունում ֆուտբոլային կյանքը չի մահացել, թեեւ թիմերը մեծ խնդիր ունեն մասնակցելու Հայաստանի առաջնություններին: Թե ինչպես է ընթանում ԼՂՀ ֆուտբոլային կյանքը  թղթակից NEWS.am Վերա Մարտիրոսյանին պատմեց անվանի ֆուտբոլիստ,  մարզիչ, սպորտի վարպետ, «Գանձասար» թիմի նախկին մարզիչ  Սլավա Գաբրիելյանը:

Պարոն Գաբրիելյան, ցանկանում եմ շնորհավորել Ձեր 60-ամյա հոբելյանը: Մեծ ներդրում ունենք հայկական ֆուտբոլի մեջ: Ինչո՞վ եք այժմ զբաղվում:

Ես շարունակում եմ աշխատել որպես մարզիչ «Լեռնային Արցախ» թիմում: ԼՂՀ-ում ունենք հինգ տարբեր տարիքայինների թիմ, որոնցից երկուսը՝ 1999 եւ 2002 թվականների ծնվածները  հանդես են գալիս Հայաստանի առաջնություններում: Մեզ մոտ կա տասը մարզիչ: Ցավոք մեծերի թիմ չունենք, բայց ԼՂՀ նախագահ Բակո Սահակյանն ու ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահ Սամվել Կարապետյանը այդ ուղղությամբ աշխատում են:

Վերջին տարիներին արհեստական դաշտ կառուցվեց, եվրոպական չափանիշներին համապատասխանող շենք կառուցեցին, գույք նվիրեցին մեզ: Այդ ամենը եղավ ՀՖՖ նախագահ Ռուբեն Հայրապետյանի շնորհիվ: Նա ինձ համար էտալոն է: Ֆուտբոլից բացի նա շատ մեծ օգնություն է ցուցաբերում Արցախին:

Ես հպարտ եմ որ աշխատում եմ «Լեռնային Արցախում»: Ունեմ մեծ ընտանիք՝  երեք երեխա, հինգ թոռ: Ինձ շատ երջանիկ եմ զգում: Ես ցանկանում եմ մնալ այստեղ ՝ Արցախում: Իմ բոլոր երազներն ու հույսերը կապված են Արցախի հետ: Ստացա Պրո կարգի արտոնագիր: Ցանկություն ունեմ գիտելիքներովս նպաստել ֆուտբոլի զարգացմանը:

Եթե մեծերի թիմեր չկան, ի՞նչ են անում նախկին ֆուտբոլիստները:

Նրանք մարզվում են, պարզապես մրցաշար չկա: Օրինակ մեր թիմը մասնակցեց Համահայկական խաղերին ու դարձավ չեմպիոն, բայց դա զարգացում չէ: Մենք ցանկանում ենք գոնե  Հայաստանի Առաջին լիգայում խաղալ:

«Լեռնային Արցախում» կար սիրողական ֆուտբոլի շատ լավ մրցաշար, որը կազմակերպել ու հովանավորում էր լուսահոգի Արմեն Բարխուդարյանը: ԼՂՀ բոլոր մարզերի ֆուտբոլային թիմերը  մասնակցում էին դրան: Այլեւս չի՞ անցկացվելու:

Արմենի մահից հետո նրանց մոտ ֆինանսական խնդիրներ եղան: Նախորդ տարի նրա կինը կազմակերպեց, բայց այս տարի չեղավ:

Իսկ ի՞նչ եղավ այդ թիմերի հետ:

Դե, որ մրցաշար չկա, չեն խաղում: Գուցե պարզապես մարզվում են:

Կարո՞ղ եք ասել, քանի երեխա է այս պահին Արցախում զբաղվում ֆուտբոլով:

Մոտ մի 130-140 երեխա:

Մեծ մասը Ստեփանակերտի՞ց են:

Ստեփանակերտից ու Մարտունիից էլ ունենք շատ երեխաներ:

Ինչպե՞ս է ստացվում, որ մեծերի թիմերը չեն կարող մասնակցել ՀՀ առաջնությանը, իսկ պատանիներինը կարող են:

Քանի որ ԼՂՀ-ն համարվում է չճանաչված պետություն, չենք կարող, կընկնենք UEFA-ի  պատժամիջոցների տակ, իսկ պատանիները թեեւ մասնակցում են Հայաստանի առաջնությանը, բայց  այն կոչվում է՝ Զոհված ազատամարտիկների անվան մրցաշար: Այդպես երեխաների բախտը բերել է, խաղում են: Բայց հետո գալիս է պահը, որ չեն կարողանում ու գնում են բանակ:

Այս տարվա պատերազմը ազդե՞ց ֆուտբոլային կյանքի վրա վրա Արցախում:

Այո, շատ: Մենք երրորդ շրջանի խաղերը չխաղացինք պատերազմից հետո: 1997-ի ծնված տղաները բոլորը գնացին բանակ ծառայելու: Ես շատ հպարտ եմ, որ մեր երեխաները մտածում են, որ ինչ մասնագետ էլ լինեն, առաջին հերթին պետք է լինեն զինվոր:

Այս տարի Ձեր 60-ամյակն է: Հետադարձ հայացք գցելով, ո՞րն է Ձեր կյանքի լավագյուն ձեռբերումը:

Ամենալավ բանն այն է, որ ես ապրում եմ Արցախում: Ես այսքան ապրել եմ, շատ մարդիկ կան, ում այդպիսի բախտ չի վիճակվում: Կարծում եմ՝ իմ մասնագիտական նվաճումները դեռ առջեւում են: Բոլորին մաղթում եմ, որ մեր երեխաները առողջ լինեն:

Վերա Մարտիրոսյան