«Ժամանակ» թերթը զրուցել է «Հանրապետություն» կուսակցության նախագահ Արամ Զ. Սարգսյանի հետ:

Առաջին անգամ, ըստ էության, Հայաստանի ներսում այս շարժումը թույլ տվեց Երեւանին Մոսկվայի հետ արժանապատվության հարթության վրա խոսել:

Առաջին անգամ դա տեղի է ունեցել 1988-89 թվականներին: Դրանից հետո ժողովրդով ոչինչ չի եղել: Դրանից հետո եղել է մասնավոր մարդկանց, այդ թվում նաեւ իմ եղբոր անձնական հարաբերությունների կոնտեքստում որոշակի խնդիրների արժանապատվորեն լուծում: Եթե հիշում եք, այն ժամանկ եղբայրս չէ, որ գովել է իրենց, այլ իրենք են բաժակաճառեր ասել եւ գովել եղբորս:

Հոկտեմբերի 27-ից հետո ընդհանրապես Հայաստանի՝ որպես պետության վարկանիշը իջեցվեց շրիշակին:

Այս առումով Ռոբերտ Քոչարյանի պաշտոնավարության տարիները, որոնք ուղղորդվեցին պետական գույքի աննախադեպ հափշտակություններով այն աստիճանի, որ բազմաթիվ մարդիկ Հայաստանում դարձան միլիարդատերեր, երբ որ Հայաստանի բյուջեն է մի քանի միլիարդ: Երբ որ հասարակական ցանկացած ընդվզում անդրադառնում էր բիրտ ուժով, ծեծ ու ջարդով, գրասենյակներ փակելով: 2003-2004 թվականների ապրիլի 12-ին Բաղրամյան պողոտա բարձրանալու համար երեք կուսակցության գրասենյակ ջարդուփշուր է արվել, եւ կուսակցություններ են փակվել: Բազմաթիվ մարդկանց մեղադրանք է ներկայացվել պետական հեղաշրջման համար, այդ ժամանակ նաեւ բարձր պաշտոններ զբաղեցնող անհատականությունների, Քոչարյանից ավելի մեծ ներդրում ունեցող մարդիկ են եղել բանտերում նստած: Ոչնչացվեց ամեն ինչ:

Այս ամենից հետո հիմա տեղի ունեցածը զարմանալու բան էր: Նույն ոստիկանության պահվածքը: 2008 թվականին չոր ցախն անգամ արգելում էին հրապարակ բերել: Այս անգամ ողջունում էին, գժուկներ էին ասում, սթափվելու կոչեր էին անում: Սա զարմանալու էր, բայց շատ դրական: Ես միանշանակ ողջունում եմ: Չի կարելի ամեն ինչ վատով տեսնել: Հասել ենք մի կետի, որից հետո թե՛ քաղաքական ուժերը, թե՛ երիտասարդությունը, թե՛ իշխանությունը պետք է հետեւություն անի, հետընթաց քայլ չի կարելի: Ցանկացած հետընթաց քայլ Հայաստանը բերելու եւ հասցնելու է Ադրբեջանի նշաձողին»:

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում