News
Լրահոս
News
Երեքշաբթի
Մարտ 19
Տեսնել լրահոսը

Նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը կարծում է, որ եթե բռնաբարողը ամուսնանա իր մանկահասակ զոհի հետ, ապա նրա քրեական գործը պետք է չեղարկվի։ Մութ դարերը վերադառնում են, գրում է Մայքլ Բրեդլին Cricey-ի իր հոդվածում։

«Շատ հնարավոր է, որ նախկինում աշխարհիկ եւ աստիճանաբար արդիականացող Թուրքիան շարունակում է նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի օրոք իր ռեցիդիվիստական անկումը դեպի 19-րդ դարի սոցիալական արժեքներ՝ առաջարկվող սարսափելի իրավական «բարեփոխման» վերածննդով:

Դա այնքան սարսափելի է, որ ինձ համար դժվար է նկարագրել: Այնուամենայնիվ, կառավարությունը առաջ է քաշում մի օրինագիծ, որը կչեղարկի երեխայի նկատմամբ սեռական բռնության համար տղամարդու դատվածությունը, եթե նա ամուսնանա իր զոհի հետ: Էրդողանը նախկինում՝ 2016 թվականին նախաձեռնել էր դա, սակայն բողոքի ցույցերից հետո հրաժարվեց դրանից:

Այսպիսով, եթե տղամարդը դատապարտվել է մինչեւ 16 տարեկան աղջկա բռնաբարության համար, եւ նա նրանից մեծ է ավելի քան 10 տարով, ապա նա իրականում ներում կստանա, եթե նրանք հետագայում ամուսնանան։ Կառավարության կարծիքով՝ օրենքը նախատեսված է ոչ թե երեխաների բռնաբարությունը օրինականացնելու, այլ Թուրքիայում մանկական ամուսնությունների համատարած խնդիրը լուծելու համար։

Փոխվում է համաձայնության իրավաբանական սահմանումը։ Բայց ինչպե՞ս է դա տեղի ունենում դատարանի դահլիճում:

Դեռեւս 2016 թվականին արդարադատության նախարարը բացատրել էր, որ մանկական ամուսնությունները «ցավոք, իրականություն են», բայց տղամարդիկ «բռնաբարողներ կամ սեռական ագրեսորներ չեն»։

Հիմա եկեք պարզենք՝ խոսքը ոչ թե երեխաների ամուսնությունների մասին է, այլ իգական սեռի երեխաների եւ մեծահասակների ամուսնությունների մասին:

Թուրքիան այս հարցում միայնակ չէ։ Շատ երկրներում եւ մշակույթներում սովորաբար աղջիկներին կնության կամ վաճառքի են տալիս մեծահասակ (հաճախ տարեց) տղամարդկանց: Այս պրակտիկան ունի բազմաթիվ կողմեր, այդ թվում՝ ամուսնության օգտագործումը՝ արդարացնելու, ավելի ճիշտ՝ քողարկելու համար սեռական հանցագործությունները կամ միջադեպերը, որոնք համարվում են ընտանիքի համար ամոթալի: Դա բարդ ու արմատացած մշակութային ֆենոմեն է։

Առաջարկվող օրենքը բառացիորեն փորձ է վերադառնալու հին բարի ժամանակներին։ Օրինակ՝ 1846թ. օսմանյան դատարաններում բռնաբարության վերաբերյալ կնոջ հայցը ընդունվում էր, սակայն դատարանը նրան հնարավորություն էր տալիս ամուսնանալ բռնաբարողի հետ: Նա կարգին օժիտ էր ստանում։ Դրա դիմաց նա ստիպված էր լինում հրաժարվել իր պնդումից՝ այն տրամաբանական հիմքով, որ ամուսնությունն իրականում բռնաբարությունը վերածել է փոխադարձ համաձայնության:

Նույն սկզբունքը գործում է նաեւ երեխաների հանդեպ։ Սա կարեւոր է հասկանալ, քանի որ հակառակ դեպքում մենք սխալ կգործենք՝ ենթադրելով, որ թուրքական օրենսդրության ջատագովները կարծում են, թե երեխան կարող է համաձայնել սեքսին:

Թուրք տղամարդիկ պնդում են, որ Թուրքիայում սրանով վեճը չի ավարտվում։ Նրանց նպատակը երեխայի համաձայնություն տալու հուզական կամ ինտելեկտուալ կարողությունը չէ, այլ այն, որ նրա համաձայնությունը որոշ հանգամանքներում անտեղի է: Տեսականորեն օրենքը կգործի միայն այն դեպքում, երբ երեխային չեն ստիպել սեռական հարաբերություն ունենալ, բայց դա, ինչպես գիտենք, անհեթեթություն է։

Առաջարկվող թուրքական օրենքն արտացոլում է մի շատ հին սկզբունք՝ թե սեքսը տղամարդու իրավունքն է։ Սրանից ելնելով՝ կնոջ տարիքը էական նշանակություն չունի՝ հաշվի առնելով, որ նրա համաձայնությունը կարեւոր չէ:

Թուրքիան գործնականորեն արգելում է բռնաբարությունը, այդ թվում՝ ամուսնության մեջ բռնաբարությունը (վերջինս միայն 2005 թվականից): Այնտեղ, ինչպես ցանկացած երկրում, բռնաբարության էվոլյուցիան սեփականության հանցագործությունից (կնոջ տիրոջ դեմ) դեպի անձնական (սեքս առանց համաձայնության) դանդաղ է ընթանում։ Հասարակության համար շատ դժվար է հրաժարվել այն գաղափարից, որ սեքսը տղամարդկանց սեփականության իրավունքն է։

Թուրքական կառավարությունը ճիշտ է, համենայն դեպս, իր այն պնդմամբ, որ կապ կա երեխաների բռնաբարության եւ երեխաների ամուսնության միջեւ: Սրանք ընդամենը նույն հայեցակարգի տարբեր դրսեւորումներ են՝ կանայք տղամարդկանց սեփականությունն են։ Այս կառույցի մեջ անտրամաբանական է ասել, որ կան հանգամանքներ, որոնց դեպքում կնոջ անհամաձայնությունը կարող է տեղին չլինել, ինչպես օսմանյան օրինակում, երբ նա հետագայում ամուսնանում է իր բռնաբարողի հետ:

Սա ստպում է մտածել, թե ինչու են դարձյալ տղամարդիկ խոսում մանկական ամուսնության մասին՝ որպես խնդիր: Այնուամենայնիվ, նրանց այս կասկածին կանխավարկած տալու դեպքում ակնհայտ պետք է լինի, որ մանկական ամուսնությունների խնդրի լուծումը երեխաների բռնաբարությունը արդարացնելը չէ։ Դա նույնքան վիրավորական է, որքան պատվի համար սպանությունը եւ օրենքները, որոնք ասում են, թե բռնաբարությունը չի կարող ապացուցվել առանց տղամարդ վկաների ցուցմունքների: Դրանք բոլորը միջնադարյան են։

Նրանց համար դա ակնհայտ չէ, քանի որ նրանք դեռ գտնվում են այն մտածելակերպի թակարդի մեջ, որը համաձայնությունը դիտարկում է որպես անհարմարություն: Թուրք օրենսդիրներն այս հարցում բոլորովին էլ միայնակ չեն»։

!
Այս նյութը հասանելի է նաև   Русский
Տպել
Ամենաշատ