Վիսկին ջրով լուծելը լավացնում է դրա համը, քանի որ ջուրը ըմպելիքի համային մոլեկուլները դրա մակերես է դուրս բերում, որտեղ դրանք ավելի լավ են փոխգործակցում լեզվի համային ռեցեպտորների հետ։ Այս մասին գրում է Scientific Reports. Ամսագիրը։

Համեմատելով շոտլանդական ու ամերիկյան վիսկիների տարբեր տեսակների պարունակությունն ու համը՝ Բյորն Կարլսոնը ՝ Շեվդիայի համալսարանից ու նրա գործընկեր Ռան Ֆրիդմանը հանգել են այն եզրակացության, որ այդ ըմպելիքի առանցքային բուրավետ բաղադրիչը բավականին հասարակ օրգանական մոլեկուլ է, որը գիտնականները անվանում են 2 մետոքսի- ֆենոլ կամ գվայակոլ։ Այդ նյութը «այրվող փայտի» հոտի գլխավոր բաղադրիչներից է ու այսօր գործածվում է վանիլինի ու այլ հոտավետ նյութերի արտադրության մեջ։ 

Դրա հատկանշներն ուսումնասիրելու համար գիտնականները ստեղծել են վիսկիի վիրտուալ անալոգը, լուծույթի համակարգչային մոդելը, որն իր մեջ պարունակում է ջուր, սպիրտ ու գվայակոլ։ Այդ երեք նյութերի հարաբերակցությունը փոխելով՝ քիմիկոսները հետեւել են դրանց վարքագծի փոփոխություններին։

Պարզվել է, վիսկիի համի լավացումը կապակցված է արտասովոր քիմիական գործընթացի հետ, որը տեղի է ունենում այն բանի շնորհիվ որ ջրի ու ոգելիցի մոլեկուլները տարբեր ֆիզիկական հատկանիշներ ունեն  ու տարբեր կերպ են փոխգործակցում գվայակոլի հետ։

Սպիրտը կպչում է բուրավետ նյութի մոլեկուլներին ու շրջապատում դրանք՝ հավասարաչափ բաշխելով դրանք լուծույթի մեջ ու թույլ չտալով , որ դրանք ներթափանցեն մակերես, քանի որ էթանոլը ջրից ու գվայակոլից թեթեւ է։ Ջուրը դրանց վրա այլ կերպ է ազդում՝ այն դուրս է մղում գվայակոլի մոլեկուլները դեպի հեղուկի մակերես, փաստացի բաժանելով լուծույթը երկու շերտի, եթե դրա մեջ չկա սպիրտ։

Հետեւաբար, որքան շատ ջուր լինի վիսկիի մեջ, այդքան գվայակոլի շատ մոլեկուլներ կհայտնվեն դրա մակերեսին, ինչ կուժեղացնի եւ բույրը եւ համը։