Ռազմական բախումները, տարածքային վեճերը եւ քաղաքացիական անկարգությունները ստվեր են գցում Հարավային Կովկասի՝ Եվրոպայի հարեւանության մի մասի վրա, որտեղ ԵՄ-ի համար վտանգված է ավելին, քան երբեւէ՝ 1991 թվականին Խորհրդային Միության փլուզումից հետո: Թեեւ պատերազմն Ուկրաինայում եվրոպացիների ուշադրության կենտրոնում է, Հարավային Կովկասը մի տարածաշրջան է, որտեղ ԵՄ-ի շահերը Չինաստանի, Իրանի, Ռուսաստանի, Թուրքիայի եւ այլ տերությունների շահերի հետ բախման ռիսկի տակ են, գրում է Financial Times-ը։

Ստորեւ ներկայացնում ենք վերոնշյալ հոդվածը՝ որոշ կրճատումներով.

Երկուշաբթի օրը ԵՄ-ն կոչ է արել հետաքննել Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ վերսկսված բախումների ժամանակ հնարավոր ռազմական հանցագործությունները։ Այս միջամտությունը լավագույնս ընկալվում է որպես ԵՄ միջազգային դերի մասին որոշ մտորումների բովանդակությունն ավելացնելու փորձ, որը ԵՄ դիվանագիտության ղեկավար Ժոզեպ Բորելը հրապարակել էր մարտին՝ ուկրաինական պատերազմից մեկ ամիս անց:

Բորելը պնդում էր, որ 1945 թվականից հետո եվրոպական ինտեգրման սկզբնաղբյուրը կայանում է նրանում, որ «հրաժարվում է ուժային քաղաքականությունից... եվրոպական նախագծին հաջողվել է քաղաքական խնդիրները վերածել տեխնոկրատականի»: Այժմ, նա մատնանշել է, որ եթե ԵՄ-ն վտանգավոր աշխարհում ականատես չլինի, նա պետք է հասկանա, որ «պատմության եւ համաշխարհային քաղաքականության ներկա փուլը մեզանից պահանջում է մտածել եւ գործել ուժի տեսանկյունից»:

Բորելի գործողությունների կոչը հատկապես վերաբերում է ԵՄ-ի հարավային եւ արեւելյան սահմաններին եւ դրանից դուրս գտնվող տարածաշրջաններին: Քաոսը տարածվում է հետխորհրդային տարածքում. անցյալ ամիս մարտեր են սկսվել Տաջիկստանի եւ Ղրղզստանի միջեւ։ Հունվարին բռնություններ են բռնկվել Ղազախստանում, իսկ հուլիսին բողոքի ցույցեր՝ Ուզբեկստանում։

ԵՄ-ի տեսանկյունից ամենամտահոգիչ թեժ կետերից մեկը Հարավային Կովկասն է, որը ներառում է նախկին խորհրդային հանրապետությունները՝ Հայաստանը, Ադրբեջանը եւ Վրաստանը։

Խնդիրն ունի երեք ասպեկտ. զինված բախումներ Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ, ԵՄ-ի հետաքրքրությունը Ադրբեջանի նկատմամբ՝ որպես էներգակիրների մատակարար, քանի որ Եվրոպան նվազեցնում է իր կախվածությունը ռուսական գազից. եւ Վրաստանի անկայուն ճանապարհը դեպի ԵՄ ինտեգրում:

Հայաստան եւ Ադրբեջան

Երբ 1990-ականներին երկու պետությունները պատերազմ սկսեցին Լեռնային Ղարաբաղի վիճելի տարածքի համար, սպանվեց մոտ 30 հազար մարդ։ Հազարավոր մարդիկ զոհվեցին, երբ մարտերը վերսկսվեցին 2020 թվականին։ Ամեն անգամ ԵՄ-ն մի կողմ է կանգնել։ Նրա «Արեւելյան գործընկերություն» նախաձեռնությունը, որը մեկնարկել էր 2009 թվականին՝ Հայաստանին, Ադրբեջանին, Բելառուսին, Վրաստանին, Մոլդովային եւ Ուկրաինային ԵՄ ուղեծիր բերելու համար, չի կարողացել փոփոխություն մտցնել:

Այնուամենայնիվ, վերջին երկու տարիների ընթացքում ԵՄ-ն դարձել է «արեւմտյան խաղացողների դիվանագիտական ​​առաջատարը»՝ փորձելով թուլացնել լարվածությունը, ըստ Միջազգային ճգնաժամային խմբի:

ԵՄ-ն չորս անգամ ընդունել է Հայաստանի եւ Ադրբեջանի ղեկավարներին 2020 թվականի նոյեմբերից այս տարվա օգոստոս ընկած ժամանակահատվախում։ Հինգշաբթի օրը Պրահայում Եվրոպական քաղաքական համայնքի առաջին հանդիպմանը, Հայաստանի եւ Ադրբեջանի ղեկավարները պայմանավորվել են, որ ԵՄ քաղաքացիական վստահության ամրապնդման առաքելությունը պետք է այցելի տարածաշրջան:

Թոմաս դե Վաալը, Carnegie Europe վերլուծական կենտրոնի հոդվածում, պնդում է որ ավելի վաղ ԵՄ միջնորդությամբ անցկացված բանակցությունները «մեծ առաջընթաց» են գրանցել այնպիսի զգայուն հարցերի շուրջ, ինչպիսիք են տրանսպորտային ուղիները: Այնուամենայնիվ, անցյալ ամիս նոր մարտերի բռնկումը հուշում է, որ ԵՄ-ի ազդեցությունը սահմանափակ է՝ հատկապես Ադրբեջանի վրա, որը ներկայումս գլխավորում է հակամարտությունը, եւ որի հարձակումները մի քանի շաբաթ առաջ տարածվել են Լեռնային Ղարաբաղից եւ հարակից տարածքներից՝ դեպի Հայաստան Հանրապետություն:

Այնուամենայնիվ, Ռուսաստանի անհանգստությունը Ուկրաինայում ձախողված ռազմական արշավի վերաբերյալ նշանակում է, որ հայ-ադրբեջանական հակամարտությունում ԵՄ-ն հնարավորություն ունի ավելի ակտիվ դեր խաղալ նույն երեւակայությամբ, ինչի մասին Բորելը գրել էր մարտին:

Ռուսաստանը միջնորդել է 2020 թվականին՝ զինադադար հաստատելու հարցում եւ խաղաղապահ ուժեր ուղարկել։ Այն ավանդաբար ավելի մոտ է եղել Հավաքական անվտանգության պայմանագրի կազմակերպության անդամ Հայաստանին, քան անդամ չհանդիսացող Ադրբեջանին։ Սակայն անցած ամիս բախումներից հետո Մոսկվան հրաժարվել է արձագանքել հայկական օգնության կոչերին՝ մեծ անհանգստություն առաջացնելով Երեւանում։

Որպեսզի ԵՄ-ն ցույց տա իր «աշխարհաքաղաքական հասունացումը», ինչպես ասում է Արտաքին հարաբերությունների եվրոպական խորհրդի անդամ Մարի Դյումուլենը, նա նախ պետք է ձգտի կարգավորման, որը կճանաչի Ադրբեջանի վերահսկողությունը Լեռնային Ղարաբաղի նկատմամբ, սակայն երաշխավորի հայ բնակչության իրավունքները: Բայց կարո՞ղ է արդյոք ԵՄ-ն լինել ազնիվ միջնորդ, երբ այդքան կարեւորում է Ադրբեջանի հետ էներգետիկ կապերի աճը:

ԵՄ եւ Ադրբեջանական էներգետիկա

Եվրահանձնաժողովի նախագահ Ուրսուլա ֆոն դեր Լեյենը հուլիսին այցելել էր Բաքու եւ համաձայնագիր ստորագրել՝ մինչեւ 2027 թվականը ադրբեջանական գազի արտահանումը Եվրոպա մինչեւ 20 միլիարդ խորանարդ մետր ավելացնել վերաբերյալ:

Դա չի փոխի խաղի կանոնները. 2021 թվականին Ադրբեջանին բաժին է ընկել ԵՄ-ի ընդհանուր 350 միլիարդ խորանարդ մետր գազի ներմուծման 2 տոկոսից մի փոքր ավելին: Ռուսաստանին բաժին է ընկել 45 տոկոսը։ ԵՄ երկրների համար Ալժիրը, Նորվեգիան, Քաթարը, ԱՄՆ-ը եւ գուցե Իրանը նույնպես մի օր կդառնան ավելի կարեւոր մատակարար, քան Ադրբեջանը։

Այնուամենայնիվ, գազի յուրաքանչյուր լրացուցիչ չափաբաժին հաշվարկվում է: Երկու հարց կա. առաջինն այն է, արդյոք ԵՄ-ն պատրաստ է մի կողմ դնել մարդու իրավունքների եւ կոռուպցիայի խնդիրներն Ադրբեջանում՝ հանուն էներգիայի: Արեւմտյան երկրներն արդեն դա անում են, ասենք, Սաուդյան Արաբիայի նկատմամբ։

Երկրորդ հարցն այն է, արդյոք Ադրբեջանի հետ ԵՄ հարաբերությունների խորացումը Բաքվին տալիս է այնքան լծակներ, որ Հայաստանի հետ վեճի հավասարակշռված կարգավորման որոնումները դառնան անպտուղ։ Եվրոպացիների համար, իհարկե, հեշտ չի լինի։

Վրաստան

Հունիսին ԵՄ առաջնորդները որպես անդամության թեկնածուներ ընդունել են Մոլդովային եւ Ուկրաինային, սակայն ոչ Վրաստանին։ Պատճառներից մեկը Վրաստանի նահանջն էր ժողովրդավարությունից. ԵՄ-ն ցանկանում է առաջընթաց տեսնել դատաիրավական անկախության, ԶԼՄ-ների ոլորտում բարեփոխումների, խորը բեւեռացված քաղաքական համակարգի եւ տնտեսության «ապաօլիգարխացման» հարցում:

Մյուս պատճառը Ռուսաստանի հետ Վրաստանի հարաբերությունների վերաբերյալ անհանգստությունն էր։ ԵՄ-ի կասկածներն ընդգծվել են անցած ամիս տեղի ունեցած տարօրինակ միջադեպով, երբ Iran Air Cargo երեք ինքնաթիռներ, որոնք, ենթադրաբար, անօդաչու թռչող սարքեր էին տեղափոխում Ռուսաստան, թռել են Վրաստանի օդային տարածքով:

ԵՄ-ն պետք է զգույշ գործի Վրաստանում. բնակչության մեծ մասը խիստ արեւմտամետ է, եւ հունիսին՝ Վրաստանը որպես անդամակցության պաշտոնական թեկնածու չառաջադրելու ԵՄ որոշման ֆոնին հակակառավարական ցույցերի մասնակիցները ողողել են Թբիլիսիի փողոցները:

Սակայն իրականությունն այն է, որ ԵՄ-ի եւ Վրաստանի հարաբերությունները երկար տարիներ վատ վիճակում են՝ հիմնականում 2012 թվականից իշխանության ղեկին գտնվող «Վրացական երազանք» կուսակցության անվստահելի պահվածքի պատճառով։