NEWS.am-ը հատված է ներկայացնում «Today’s Zaman»-ում հրապարակված Լալե Քեմալի հոդվածից.
«Թուրքիայի զինված ուժերը սովորաբար հանդես էին գալիս որպես գլխավոր գործող անձ, երբ արտաքին քաղաքականության վերաբերյալ որոշումներ էին ընդունվում: Հնարավոր է, դա բացատրում է, թե ինչու Թուրքիան ի վիճակի չեղավ հաղթահարելու հարեւանների` օրինակ, Հայաստանի հետ տարաձայնությունները, կամ ավելի քան 40 տարվա ընթացքում լուծել կիպրական խնդիրը: Թուրքիայի արտաքին քաղաքականության հարցերի վրա առկա է զինվորականների ուժեղ ազդեցությունը, ինչը թույլ չի տալիս Թուրքիային օգտագործել իր փափուկ ուժը ու, հետեւաբար, դիվանագիտությունը` որպես հիմնականում իր հարեւանների հետ իրավիճարը կարգավորելու գործիք:
Բարեփոխումներին զուգահեռ, որոնք թուրքական զինված ուժերը որոշ չափով քաղաքացիական, ժողովրդավարական վերահսկողության տակ դրեցին, զինվորականների անվիճելի ազդեցությունը արտաքին քաղաքականության մշակման վրա գրեթե հասել է վերջնակետին: Դա չի նշանակում, որ զինավորականների կշիռն այնպսիսի ոլորտներում, ինչպիսին ահաբեկչությունն է, չի պահպանվել:
Ի տարբերություն այն ենթադրությունների, թե զինված ուժերի դերի նավազեցումը թուլացրել է Թուրքիային արտաքին կարեւոր հարցերի լուծման հարցում, պաշտոնաթող դեսպան Օզդեն Սանբերկը կարծիք է հայտնել, որ Թուրքիան ավելի ուժեղ է դարձել, երբ զինվորականները հայտնվել են քաղաքացիական, ժողովրդավարական վերահսկողության տակ:
Միաժամանակ որոշում կայացնող քաղաքացիական անձինք համակարգում են իրենց ջանքերը զինվորականների հետ արտաքին քաղաքականության խնդրների հետ կապված անվտանգության հարցերում, օրինակ, այնպիսին, ինչպիսին իրավիճակն է հարեւան Սիրիայում»:
