News
Լրահոս
News
Հինգշաբթի
Մարտ 28
Տեսնել լրահոսը

Քաղաքագիտության դոկտոր, Ռուսաստանի Փաստաբանների միության առաջին փոխնախագահ Ալեքսեյ Բինեցկին ռուսաստանյան РБК հեռուստաալիքի «Օբոզրեւատել» հաղորդման շրջանակներում անդրադարձել է Գյումրիում ընտանիքի ցնցող սպանության իրավաբանական ասպեկտին: NEWS.am—ը ներկայացնում է հատվածներ Բինեցկու պատասխաններից։

Ո՞րն է այս խնդրի իրավաբանական ասպեկտը: Կարո՞ղ է հիմա Ռուսաստանը ժամկետային զինծառայող Պերմյակովին հանձնել Հայաստանին: Ի՞նչ պայմանների դեպքում է դա հնարավոր:

Նախ՝ այստեղ երկու հանգամանք կա: Առաջինը՝ քաղաքական, երբ մենք տեսնում ենք, որ իրավիճակի հզորագույն սրացում է տեղի ունենում, եւ լարվածությունը վերացնել կարելի էր, ասենք, Հայաստանի եւ Ռուսաստանի նախագահների զրույցի միջոցով, որը կարող էր եթեր հեռարձակվել՝ երկու պետությունների ղեկավարների դիրքորոշումը պարզաբանելու համար: Եվ ահա այն, ինչ հիմա տեղի է ունենում Գյումրիում… ցավոք, ես այն հարթելու ոչ մի փորձ չեմ տեսնում:

Կարծում եք, որ սա նախագահների մակարդակով քննարկելու արժանի հա՞րց է:

Անկասկած: Իսկ Դուք մի՞թե կարծում եք, որ ոչ: Դա ծանրագույն ողբերգություն է: Ցավոք, այն, ինչ տեղի ունեցավ մեզ մոտ՝ Կուշչյովկայում, չհանգեցրեց ոչ մի զանգվածային ցույցերի եւ ազգային արժանապատվության պոռթկման…

Որովհետեւ դա տեղի ունեցավ մեզ մոտ…

Մենք պետք է հարգենք մեզ: Այդ ժամանակ մեզ կհարգեն նաեւ ուրիշները: Եվ այն, ինչ այսօր տեղի ունեցավ Հայաստանում, անկասկած լուրջ հարված է երկու պետությունների մերձեցմանը, որը վերջին տարիներին ավելի էր նկատվում: Դա շատ լուրջ հարված է, չեմ ուզում ասել եղբայրական, բայց, համենայն դեպս, միեւնույն կրոնի հետեւորդ երկու պետությունների փոխհարաբերություններին: Մեծ թվով հայեր են ապրում Ռուսաստանի Դաշնությունում եւ նույնիսկ չեն խոսում հայերեն: Դա, իսկապես, ոչ միայն Ռուսաստանի ռազմական եւ քաղաքական, այլեւ հոգեւոր-սոցիալական հենարանն է: Սա լուրջ գործոն է, այդ պատճառով կարելի է այդ ճանապարհով վերացնել լարվածությունը, եւ ես կարծում եմ, որ դա միանգամայն ճիշտ է:

Իրավաբանորեն այսօր բացարձակ ճիշտ է: Քանի որ զինծառայողը լքել է բազայի տարածքը, նա դադարում է հատուկ սուբյեկտ լինել, եւ քրեական հանցագործություն է կատարել այլ պետության տարածքում: Խոսքն այն մասին չէ, որ Ռուսաստանն իր քաղաքացիներին չի հանձնում այլ երկրների արդարադատությանը: Այս դեպքում Հայաստանի դատախազությունն իսկապես իրավունք ունի եւ պետք է հետաքննություն անցկացնի, իսկ ռուսական ռազմական քննիչները՝ զինվորական գլխավոր դատախազության հետ միասին, իրավունք ունեն խնդրել եւ մասնակցել այդ հետաքննությանը:

Այդ դեպքում ինչո՞ւ է ռուսական կողմը վկայակոչում Սահմանադրության 61-րդ հոդվածը: Ի՞նչ հիմքով:

Նախ՝ ո՞վ: Ի՞նչ մակարդակով է վկայակոչում: Կարծում եմ, որ ռուսական կողմը՝ ի դեմս որոշ մարմինների, այդ թվում ե՛ւ ռազմական, ե՛ւ քաղաքական, պարզապես Ռուսաստանի Դաշնության նախագահից եւ գլխավոր հրամանատարին ուղղակի ցուցումներ չի ստացել, թե ինչպես պետք է վարվել այս իրավիճակում: Ահա եւ վերջ: Դա զուտ բյուրոկրատական հարց է, լավ իմաստով վախկոտություն:

Եվս մեկ բան: Ներկայում բոլորը, համենայն դեպս՝ Հայաստանի փողոցներ դուրս եկող ակտիվիստները, խոսում են ռուսաստանցի զինծառայողի հանձնման մասին: Միաժամանակ, նա դե-ֆակտո Հայաստանի տարածքում է, Գյումրիի ռուսական ռազմաբազայի տարածքում… Որքանո՞վ է կոռեկտ հարցն այդպես առաջադրել:

Գյումրիում ռուսական ռազմաբազայի տարածքը, ըստ համապատասխան համաձայնագրի, Ռուսաստանի Դաշնության տարածք է այնքան ժամանակ, քանի դեռ գործում է այդ համաձայնագիրը: Բայց եւս մեկ անգամ կրկնում եմ, նա հանցագործությունը կատարել է այդ տարածքից դուրս: Եվ, համապատասխանաբար, այդ հանցագործությունը պետք է քննեն ու նրան դատապարտեն Հայաստանի մարմինները՝ ռուսական իրավապահ մարմինների մասնակցությամբ՝ զինվորական դատախազության գլխավորությամբ:

Իսկ ո՞ւմ օրենսդրությունն է ավելի խիստ պատիժ նախատեսում նման հանցագործության համար այն հոդվածներով, որոնք առաջադրվել են:

Ես մահապատժի մասով ծանոթ չեմ հայկական օրենսդրությանը, բայց կարծում եմ, որ այս դեպքում պատժի լրջության, խստության եւ չափի մասին խոսելը բավական վաղ է: Հարցն այն է, որ այս իրավիճակն այսօր հանգեցրեց նրան, ինչը մենք բոլորս իսկապես չենք ուզում:

Մենք իրավիճակի սրացում չենք ցանկանում, մենք լարվածություն չենք ցանկանում: Մենք անընդհատ խոսում ենք այն մասին, որ պետք է սիրո եւ համերաշխության պայմաններում ապրենք: Կարծում եմ, որ այսօր ռուսաստանցիները կամ մոսկվացիները գոնե պետք է գնային Հայաստանի դեսպանության շենքի մոտ, ծաղիկներ դնեին, ներողություն խնդրեին, ասեին, որ մենք հայերի հետ ենք, այդ դժբախտ ընտանիքի եւ նրանց հարազատների հետ ենք: Դա իսկապես ընկերության, համագործակցության արտահայտում կլիներ եւ ապացույց, որ մենք հարգում ենք ցանկացած երկրի, այդ թվում՝ նրանց, որտեղ ռազմաբազաներ ունենք:

!
Այս նյութը հասանելի է նաև   Русский
Տպել
Կարդացեք նաև
Ամբողջը
Ավետիսյանների ընտանիքի սպանության օրվանից յոթ տարի է անցել
Գյումրիում Ավետիսյանների ընտանիքի սպանության օրվանից անցել է յոթ տարի...
Վալերի Պերմյակովը ցմահ ազատազրկվեց, բայց հանցագործության իրական շարժառիթը այդպես էլ չբացահայտվեց. հայտարարություն
Դատական նիստերն էլ անցկացվեցին ոչ թե Շիրակի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանում, այլ՝ արտագնա՝ ռուսական ռազմաբազայի…
Ավետիսյանների ընտանիքի սպանությունից չորս տարի է անցել
Միաժամանակ, շատ իրավապահների մոտ կասկածներ են մնում, թե արդյոք հանցագործությունը ամբողջովին բացահայտված է․․․
Ավետիսյանների ընտանիքի անդամների դաժան սպանության գործով ՍԴ-ի որոշումը հետաձգվեց
Տուժող կողմի ներկայացուցիչ Արամազդ Կիվիրյանը դատարանի այդ դիրքորոշումը բողոքարկել է վերադաս դատական ատյաններ...
Ավետիսյանների սպանության գործի կապակցությամբ դիմում է ներկայացվել Սահմանադրական դատարան
Այն վերաբերում է Ավետիսյանների ընտանիքի սպանության գործով փաստաբանների ներկայացրած քաղաքացիական հայցի կապակցությամբ օրենսդրական դրույթին․․․
Պերմյակովին ՌԴ-ին հանձնելու մասին հայտարարությունը անգրագիտություն է. Փաստաբան
Իրավաբանության, միջպետական համաձայնագրերի, միջազգային նորմերի հետ աղերս չունի...
Ամենաշատ