Փոփոխություններ, գենդեր եւ նորաձեւություն. կնոջ աչքերով (ֆոտո)

NEWS.am-ը շարունակում է «Փոփոխություններ, գենդեր եւ նորաձեւություն. կնոջ աչքերով» նախագիծը: Գաղափարի հեղինակ Անի Աֆյանը զրուցել է Հայաստանում բնակվող երիտասարդ կանանց հետ եւ հարցրել նրանց «Թավշյա հեղափոխության» եւ ընտանեկան բռնության, համընդհանուր տագնապների եւ անձնական վախերի, ոճի եւ ավելորդ քաշի մասին. մի խոսքով՝ ամեն ինչի մասին: Հիմա եւ այստեղ: Անկեղծ: Դեմ առ դեմ:

Ինեսա Մկրտչյանը պրոդյուսեր է: Ամենից շատ կինոն է սիրում, երազում է ֆինանսավորել վայրի բնության փրկության նախագծեր:

Մասնագիտության եւ իր մասին

Ես գտել եմ ինձ. կինոն իմ կիրքն է, եւ ես ցանկանում եմ ամբողջ կյանքս կինոյին նվիրել: Հիմա առաջ եմ քաշում նոր կինոնախագիծ:

Վերջին շրջանում ոչ այնքան բուն կինոնկարն է կարեւոր խոշոր փառատոների համար, որքան դրա շուրջ քաղաքական աղմուկը: Այլ կերպ ասած՝ որպեսզի քո ֆիլմը Կաննում հայտնվի, ցանկալի է, որ այն քո երկրում արգելեն, իսկ քեզ քարկոծեն եւ վտարեն:

Քննդատության պակաս չկա: Ով չի ալարում, պետք է արտահայտվի, նույնիսկ եթե նրան ոչ ոք հարց չի ուղղում: Նման կարգի քննադատությունը ես անհասկանալի ու անընդունելի եմ համարում: Բայց եթե իմ աշխատանքը այդ ոլորտի պրոֆեսիոնալն է քննադատում, ապա ականջալուր եմ լինում:

Ես ռեալիստ եմ, որովհետեւ կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր մարդ ինքն է կրում իր արարքների եւ հետեւանքների պատասխանատվությունը: Եվ միաժամանակ երազող եմ: Օրինակ՝ ցանկանում եմ հիմնել սեփական կինոընկերություն: Ընդհանրապես, ես միանգամայն իրականանալի երազանքներ ունեմ:

Նախկինում ինքնագնահատման հետ կապված խնդիրներ ունեի: Ինձ սաստիկ քննադատում էի ծուլության համար, բարդույթավորվում էի արտաքինիս պատճառով, բայց այդ ամենն արդեն հարթել եմ: Ինքնափորփրմամբ այլեւս չեմ զբաղվում: Դա ոչ մի իմաստ չունի:

Երբ 25 տարեկան դարձա, լարվեցի: Մի քանի տարի ինձ չէր լքում զգացումը, որ շատ ժամանակ եմ անիմաստ անցկացրել եւ հիմա ոչ մի բան երբեք չեմ հասցնի: Բայց հետո այն ինձ լքեց:

Իմ մասին առաջին տպավորությունը միշտ խաբուսիկ է: Հաճախ եմ շատերից լսում, որ չափից ավելի հպարտ ու անտանելի եմ թվում, բայց հետո հենց իրենք են խոստովանում. «Քեզ ուղղակի պետք է ճանաչել սիրելու համար»:

Քաղաքականության, փոփոխությունների եւ հայրենասիրության մասին

Աշխատում եմ քաղաքականությունից դուրս ապրել, չնայած դա բավականին բարդ է՝ համացանցում էջեր ունենալով:

Երկու անգամ հանրահավաքի գնացի եւ սոսկ համոզվեցի, որ դա իմը չէ: Նման կարգի միջոցառումների պետք է գնաս, եթե 100 տոկոսով աջակցում ես այնտեղ հնչող գաղափարներին: Իսկ կային այնպիսիները, որոնք գալիս էին զվարճանալու կամ տեսարանների համար՝ այնքան էլ չհասկանալով, թե ինչ է, ըստ էության, տեղի ունենում, եւ ինչու են բոլորը հավաքվել:

Թավշյա հեղափոխությունից հետո նշանակալի դրական փոփոխություններ չեմ տեսնում: Բայց ատելության ալիք եմ զգում՝ կրոնական, ազգության, սեռական կողմնորոշման, քաղաքական եւ այլ հայացքների հիմքով: Սա զայրացնում է: Դրա համար ոչ մի պատճառ չկար, առավել եւս, որ հեղափոխությանը մասնակցում էին տասնյակ հազարավոր մարդիկ, եւ այդ ժամանակ ոչ մեկին չէր մտահոգում՝ կողքին կանգնածը բիսեքսուալ է, հայ, թե ոչ:

Շատ եմ սպասում, թե երբ են ընդունելու կենդանիների իրավունքների պաշտպանության մասին օրենքը: Տառացիորեն ամեն օր բախվում եմ թե՛ թափառող, թե՛ տնային շների, կատուների նկատմամբ դաժանությանը: Չկան նորմալ ապաստարաններ, մարդիկ, որոնք կենդանիներին վայրագությամբ են վերաբերվում, անպատժելի են մնում եւ շարունակում են մյուսներին հաշմել: Սա սարսափելի անարդարացի է նույնպիսի կենդանի արարածների հանդեպ, ինչպիսին մենք ենք:

Երեւանում տեղաշարժվում եմ մետրոյով կամ տաքսիով: Կցանկանայի, որ ավտոբուսները GPS-ով սարքավորված լինեին, եւ երթեւեկեին հստակ ժամանակացույցով, որ վերացնեին հին «ԳԱԶել»-ները, մետրոյի նոր կայարանների կառուցումն ավարտեին եւ նորերը ստեղծեին:

Հունից հանում է համատարած տգիտությունը, ու հոյակապ կլիներ, եթե դպրոցում արվեստների պատմություն դասավանդեին:

«Հայրենասերը» ընդամենը բառ է: Ո՛չ, ես հայրենասեր չեմ: Մենք բոլորս ապրում ենք միեւնույն մոլորակում: Ոչ ոք չի ընտրում, թե ինչպիսի ընտանիքում կամ երկրում է ծնվելու, դա զուտ պատահականություն է: Պարզապես անհրաժեշտ է հարգել միմյանց անձնական սահմանները:

Սեռական փոքրամասնությունների ու ընտանեկան բռնության մասին

Եթե անդրադառնանք սեքս փոքրամասնություններին, ապա 2 չափահաս մարդիկ իրավունք ունեն միասին անելու այն, ինչ խելքներին կփչի: Սա ոչ մեկին չի վերաբերում: Երբ ես մարդու հետ շփվում եմ, բացարձակապես ցանկացած մարդու հետ, ինձ հետաքրքրում են նրա հայացքները, մտքերը, այլ ոչ թե այն, թե նա ում հետ ինչ է անում իր ննջարանում:

Այո, շատ են բղավում այն մասին, որ ոչ ավանդական կողմնորոշմամբ մարդիկ իբր սպառնում են ավանդական հայ ընտանիքին: Բայց սա անհեթեթություն է: Հայ ընտանիքին իրական սպառնալիքը թաքնված է սելեկտիվ աբորտների եւ ընտանեկան բռնության մեջ:

Ի դեպ, ընտանեկան բռնության մասին: Սա Հայաստանում բավականին տարածված երեւույթ է: Եվ գլխավոր պատճառներից մեկը աղջիկների սխալ դաստիարակությունն է, որոնց սովորեցնում են դիմանալ կոպտությանը եւ ճակատագրի հետ հաշտվել հանուն ամուսնության: Այսպես, նրանցից շատերը մեծանալով եւ զոհ դառնալով՝ ամաչում են խոսել իրենց նկատմամբ բռնության մասին կամ, ինչն ավելի վատ է, դա որպես նորմա են ընդունում: Սա համալիր խնդիր է, սակայն կարծում եմ, որ այն մասնակիորեն կարելի է լուծել արդեն այսօր: Օրինակ՝ սկսել դպրոցում դասախոսություններից, ինչպես նաեւ գործարկել վստահության թեժ գիծ՝ որակյալ հոգեբանական եւ տեղեկատվական օգնության ցուցաբերման համար:

Փողի, վախերի եւ շարժառիթների մասին

Փողը տնօրինել չեմ կարողանում եւ, անկեղծ ասած, ոչ մի կերպ չեմ սովորում: Ամենից շատ ծախսում եմ տաքսու եւ կոշիկների համար:

Իմ ամենամեծ վախը անհաջողությունն է: Ես ամեն օր պայքարում եմ դրա դեմ, քանի որ անհաջողություն կրելու վախը անգործության է տանում: Իսկ անգործությունն, իր հերթին, տանում է դեպրեսիայի, ահա այդտեղ հայտնվել չեմ ցանկանում ու ոչ մեկին խորհուրդ չէի տա: Չարժի արդարացնել ծուլությունն ու նվնվալը:

Ինչպե՞ս եմ ինձ մոտիվացնում առաջ ընթանալ: Ինձ կշտամբում եմ անգործության համար եւ հիշեցնում, որ շուտով 30 տարեկան կդառնամ, իսկ Իսպանիայում դեռեւս տուն չունեմ:

Զգեստապահարանի եւ դիմահարդարման մասին

Ինձ համար կարեւոր է, թե ինչ եմ հագել ու ինչպիսի տեսք ունեմ: Հավանաբար, ավելի կարեւոր է, քան կցանկանայի:

Մանկության տարիներից ամենասիրելի դիզայներներից մեկն է Վիվյեն Վեսթվուդը: Հիշում եմ, թե ինչ հիացմունքի մեջ էի, երբ նրա կոշիկներից ունեցա:

Հագուստ ընտրելիս առաջնորդվում եմ տրամադրությամբ: Ոչ մի տրամաբանություն չկա: Նախընտրում եմ զգեստ հագնել: Պաշտում եմ բարձրակրունկները եւ 50-ականների ոճը, հատկապես այդ տարիների կանացի կոստյումները:

Ինձ դիմահարդարվելը դուր է գալիս, բայց դա այնքան հազվադեպ եմ անում, որ կարելի է ասել՝ դեռեւս չեմ սկսել: Իսկ մազերս ներկում եմ արդեն մի քանի տարի՝ ուղղում եմ բնության սխալը, որն ինձ ի ծնե շեկ մազեր չէր պարգեւել:

Ես ավելորդ կիլոգրամներ չունեմ, եւ չի էլ ավելանում: Այնպես որ, ուտում եմ, ինչ ցանկանում եմ, ինչի պատճառով հաճախ եմ լսում, որ ես վհուկ եմ: Հաճելի է, որ միջնադարում չեմ ծնվել: Ի դեպ, երբեմն մարզվում եմ:

Գեր մարդկանց նույն կերպ եմ վերաբերվում, ինչպես մնացյալին: Ամբողջ հարցը ինքնագնահատականն է: Եթե փարթամ մարմնակազմվածքով մարդն ինքն իրեն դուր է գալիս, իրեն վստահ ու հարմարավետ է զգում, ապա ոչ ոքի կարծիքը չպետք է կարեւոր լինի, այդ թվում՝ իմ:

Համոզմունքների եւ ազդեցիկ մարդկանց մասին

Մարդկանցից, որոնք աշխարհում այսօր ինչ-որ բան են փոխում, կանվանեի Իլոն Մասկին: Շատ այլոք, ցավոք, այլեւս ողջ չեն:

Ես ոչ մի բանի չեմ հավատում: Հավատը կույր է, խուլ եւ ավելորդ հարցեր չի տալիս, իսկ ես այդպես չեմ կարողանում ապրել: Չգիտեմ՝ բարեբախտաբար, թե դժբախտաբար: