Փոփոխություններ, գենդեր եւ նորաձեւություն. կնոջ աչքերով (ֆոտո)

NEWS.am-ը շարունակում է «Փոփոխություններ, գենդեր եւ նորաձեւություն. կնոջ աչքերով» նախագիծը: Գաղափարի հեղինակ Անի Աֆյանը զրուցել է Հայաստանում բնակվող երիտասարդ կանանց հետ եւ հարցրել նրանց «Թավշյա հեղափոխության» եւ ընտանեկան բռնության, համընդհանուր տագնապների եւ անձնական վախերի, ոճի եւ ավելորդ քաշի մասին. մի խոսքով՝ ամեն ինչի մասին: Հիմա եւ այստեղ: Անկեղծ: Դեմ առ դեմ:

Լիլիթ Մովսիսյանը ռեժիսոր է: Կարծում է, որ հասարակությանը կարող է փոխել արվեստը, բայց ոչ քաղաքականությունը:

Մասնագիտության եւ իր մասին

Հիմնականում խաբեությամբ եմ զբաղվում, նկատի ունեմ կինոարվեստը: Կինոն աշխարհում ամենագեղեցիկ եւ գրավիչ սուտն է, որի մեջ ավելի հաճելի է ապրել, քան եղած իրականությունում:

Ես ինձ՝ որպես ռեժիսորի, մեծ պահանջներ եմ ներկայացնում: Հավանաբար, մեծ իդեալիստ եմ, եւ հավանաբար, այդպես չի կարելի:

Ինձ համար տարիքը տրամադրություն է: Ինձ դուր է գալիս հասունանալու պրոցեսը, զգում եմ, թե ինչպես եմ յուրաքանչյուր օրվա հետ ինքս ինձ ավելի մոտենում: Սա դժվար է բառերով բացատրել: Նկատի ունեմ իմ ներքին աշխարհը՝ այն ամեն օր լցվում է նոր գիտելիքներով, եւ սինթեզի պրոցես է ընթանում:

Ինձ հասնող ցանկացած տեղեկատվություն խստորեն զտվում է: Համացանցի շնորհիվ այսօր մարդիկ միմյանց մոտ են ինչպես երբեք: Երբեմն թվում է, թե մենք բոլորս ծանոթ ենք եւ ինչ-որ տեղ հանդիպել ենք: Ժամանակ առ ժամանակ քեզ հասնող մարդկանց եւ տեղեկատվության հոսքի սահմանափակման անհրաժեշտության սուր զգացողություն է առաջանում, այլապես կարող ես խելագարվել:

Մշտապես տհաճությամբ եմ լսում քննադատությունը, նույնիսկ կառուցողական: Ճիշտ է, ավելի ուշ հետեւանքները երեւակվում են:

Կարծում եմ, որ պեսիմիզմը ժամանակի զուր կորուստ է, ես ճակատագրապաշտ չեմ, որովհետեւ կարծում եմ, որ հենց ես եմ որոշում, թե ապագաս ինչպիսին կլինի: Լավատես եմ առավել հաճախ այն ժամանակ, երբ ինքս ինձ հետ մենակ եմ մնում:

Շրջապատող մարդիկ ինձ խենթ են համարում:

Քաղաքականության, փոփոխությունների եւ հայրենասիրության մասին

Թավշյա հեղափոխությունից հետո գրեթե մեկ տարի է անցել, բայց օդի մեջ մեծ լարվածություն կա: Այնպիսի զգացողություն է, թե հազարավոր մարդիկ շունչները պահած ինչ-որ բան են սպասում: Եվ դա ուժասպառ է անում:

Հանրահավաքների չեմ գնում: Առաջին հերթին այն պատճառով, որ վախենում եմ «հարբած» բազմության անկանխատեսելի հետեւանքներից:

Եթե սոուլ երաժիշտ Լեոն Բրիջեսը ելույթ ունենար վարչապետի ընտրություններում, ես կասեի, որ թավշյա հեղափոխությունն ազդել է իմ տրամադրության վրա: Ի դեպ, ես կունկնդրեի նաեւ սոուլ երգիչ Մայքլ Կիվանուկային եւ իռլանդացի Hozier-ին: Իսկ ավելի լավ կլիներ, եթե նրանք միասին համերգ տային:

Ես կցանկանայի, որ առաջին հերթին փոխվեր կրթության հանդեպ վերաբերմունքը: Խոսքը ոչ միայն կոնկրետ գիտելիքների մասին է, այլ ազգի ընդհանուր լուսավորվածության: Հիմա այնպիսի տպավորություն է, որ դրանով զբաղվում է մոտ հազար գիտակից մարդ՝ երբեմն նույնիսկ իրենց կյանքը վտանգի ենթարկելով:

2013 թվականից ոչ մի բան չեմ նկարահանել: Գլխավոր խնդիրը, որին բախվում եմ, հետեւյալն է՝ ֆիլմ նկարահանելու համար նախ հարկավոր է դրա համար փող վաստակել եւ միայն հետո նախաձեռնել նկարահանումները: Սա, իհարկե, աբսուրդ է, եւ ես հույս ունեմ, որ նոր կառավարությունը ճիշտ որոշումներ կընդունի, ու այս ոլորտում դրական փոփոխությունները սարերի հետեւում չեն:

Շուտով մեկ տարի կլինի, ինչ քաղաքում տեղաշարժվում եմ սեփական մեքենայով: Միակ խնդիրը խցանումներն են: Ինձ երբեմն թվում է, թե ոտքով ավելի շուտ կհասնեմ անհրաժեշտ վայրը: Ես ապրում եմ քաղաքի ծայրամասում, այլապես մեքենայով չէի երթեւեկի, կնախընտրեի ոտքով կան հեծանվով գնալ:

Շատ կցանկանայի, որ հարեւան վարորդներն այդքան նյարդային չլինեին: Ես երբեմն ագրեսիան հստակ զգում եմ ինձնից գրեթե 1 կմ հեռավորությամբ: Ցանկանում եմ հասկանալ՝ ի՞նչն է մարդկանց ստիպում ղեկին այդքան նյարդային լինել:

Ես չեմ ժխտում գենետիկ հիշողության, մշակույթի, տեսակի գոյությունը, բայց «հայրենասիրություն» բառը, չգիտեմ ինչու, ասոցացնում եմ միայն պատերազմին, իսկ ցանկացած ռազմական հակամարտություն անընդունելի եմ համարում: Վստահ եմ, որ սահմանին կանգնած զինվորն էլ է խաղաղություն ուզում: Այդ դեպքում ո՞վ է պատերազմում եւ ինչո՞ւ: Սա էլ հենց քաղաքականություն է, որի մասին չեմ սիրում խոսել:

Սեռական փոքրամասնությունների ու ընտանեկան բռնության մասին

Ցանկացած պարագայում անհնար եմ համարում այլ մարդու կողմնորոշումը քննարկելն ու առավել եւս դատապարտելը, եթե դա նրա անձնական ընտրությունն է: Դա գրեթե նույնն է, եթե ես քննադատեմ քաղցր սուրճ սիրող մարդուն, մինչդեռ ես դառն եմ խմում, քանի որ դա եմ ճիշտ համարում: Ավանդական հայկական ընտանիքի համար իրական սպառնալիք է դաստիարակության բացակայությունը եւ տգիտությունը: Այստեղից էլ առաջանում են բոլոր դրամաները:

Եթե ընտանեկան բռնության մասին օրենք չընդունվի, շատ կանանց վիճակը նույնքան ծանր կմնա, ինչպես հիմա: Բացի այդ, հարկավոր է դպրոցում երեխաների հետ զրույցներ անցկացնել, մշակույթը, տնտեսությունը զարգացնել: Այս ամենը փոխկապակցված է: Իսկ հիմա հույսը այն 1000 մարդկանց հետ է կապված, որոնց մասին ես արդեն ասացի: Եվ այն էլ՝ քանի դեռ նրանք չեն լքել երկիրը:

Փողի, վախերի եւ շարժառիթների մասին

Ես ամենեւին չեմ կարողանում տնօրինել փողը: Սիրահարվածի պես ծախսում եմ: Իսկ հիմնականում հենց այդ վիճակում էլ գտնվում եմ:

Իմ ամենամեծ վախը սիրելի մարդկանց կորցնելու վախն է:

Ինչպե՞ս եմ ինձ մոտիվացնում: Լավ ֆիլմեր եմ դիտում եւ երբեմն սիրելի եվրոպական քաղաքներում բնակարաններ:

Զգեստապահարանի, դիմահարդարման եւ ավելորդ քաշի մասին

Նախընտրում եմ այնպիսի հագուստ հագնել, որով կարող ես հանգիստ նկարահանման հրապարակ գնալ, որտեղ աշխատելու ես, օրինակ՝ Քեյթ Բլանշետի հետ: Այնպես որ, դա պետք է էլեգանտ, բայց միեւնույն ժամանակ շատ հարմար հագուստ լինի:

Ես չունեմ սիրելի իրեր: Ցանկացած իր հեշտ փոխարինելի է:

Մայրս՝ կինոյի եւ թատրոնի գրիմարար Էմմա Մովսիսյանը, իր աշխատանքում առաջնորդվում է հետեւյալ սկզբունքով՝ հանդիսատեսը չպետք է նկատի դերասանի շպարը: Ես ինքս էլ այդպես եմ դիմահարդարվում, այսինքն՝ առօրյա կյանքում իմ դիմահարդարումը հազիվ նկատելի է:

Ինչպես եմ վերաբերվում իմ ավելորդ կիլոգրամների՞ն: Ես պարզապես ժամանակ չունեմ այդ մասին մտածելու, հատկապես վերջին տարում: Ես զբաղված էի մի նախագծով, որի ժամանակ պետք էր ոտքով սար բարձրանայի՝ զուգահեռ նկարահանելով: Դա երբեմն ձմռանն էր լինում, երբեմն՝ ուժեղ անձրեւին: Իսկ հետո ես վերադառնում էի տուն եւ շանս հետ զբոսնում: Այդ ամենը խելահեղ տեմպով էր կատարվում, եւ ես չէի կարողանում որեւէ այլ բանի մասին մտածել՝ միայն աշխատանքի եւ շանս մասին:

Ազդեցիկ մարդկանց եւ համոզմունքների մասին

Ժամանակակից ռեժիսորի լավ ֆիլմը կարող է շատ ուժեղ ազդեցություն ունենալ ինձ վրա: Մեկ տեսարանը կարող է տակնուվրա անել երեւույթների բնույթի մասին իմ պատկերացումը, կասկածի տակ դնել իմ որեւէ համոզմունք: Սակայն ես չեմ կարող կոնկրետ մարդու նշել, ով ինձ համար բացարձակ հեղինակություն է: Նման մարդիկ, թերեւս, չկան:

Ես հավատում եմ իմ շանը: